.

.

poniedziałek, 24 listopada 2014

Bo miłość dodaje skrzydeł...

Nie jestem doskonała. Nie jestem pod żadnym względem. I w swoich oczach pewnie nigdy nie będę, bo doskonałość to kierunek a nie cel sam w sobie. Uczę się...na swoich i cudzych błędach. I wciąż próbuję być lepsza... choćby o jeden mały krok...każdego dnia. Czasem puszczają nerwy, są dni gdy jest naprawdę trudno ale wiem, że warto podjąć wysiłek i kochać mimo wszystko i jeszcze mocniej. Bo kocham swoje dzieci takie jakie są... i chcę dać im skrzydła :)

Autor: o
Etykiety:

6 komentarzy:

  1. Anonimowy24 listopada 2014 00:30

    Super :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Edyta24 listopada 2014 04:40

    :)

    OdpowiedzUsuń
  3. audrey6025 listopada 2014 10:58

    Jakże trudno lepić dla tych naszych pociech te skrzydła, choćby najmniejsze. Dłubiesz je dniami, wieczorami, czasem nocami, a one przytwierdzone zaczynają żyć własnym życiem. Czasem bardzo zaskakującym. Ja już ulepiłam, a teraz tylko patrzę, jak unoszą się na nich w tym naszym niedoskonałym świecie. I kocham, bezwarunkowo. Pozdrawiam Edytko :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Edyta26 listopada 2014 16:45

    Jak miło Cię usłyszeć Audrey :) Bardzo dziękuję Ci za tą piękną refleksję. Proszę napisz mi adres swojego bloga bo niestety go nie znalazłam ...

    OdpowiedzUsuń
  5. Edyta26 listopada 2014 16:46

    No i oczywiście pozdrawiam ciepło :)

    OdpowiedzUsuń
  6. audrey6028 listopada 2014 22:55

    https://draft.blogger.com/profile/06306374149220361888

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)